Yasamak

Bir kelime siire girdiyse degisir cunku yeniden insa edilir. Yasamak da Cahit Zarifoglunun yeniden tanimladigi bir kelime. Zira o, tum bilinmezligi ve siradanligi, huzuru ve kaygisi, aydinligi ve esrari, korkusu ve yakarisi ile yeryuzundeki yolculugunu surdurmus; her adiminda kendisi olarak ve ani kendisinin kilarak apayri bir yasamak insa etmistir. Sisin örttugu demiryolunda agir aksak yola cikan tren, sairin cocukluk hatiralarinin baskenti Silvana dogru ilerlerken Yeni Camiinin avlusu, sessizligi kolundan tutup ceker yeryuzune. Koca medeniyetin icinde kendine yurt arayan ruhlar, yalnizliktan yontulan buyuk anlara acziyetle bir kez daha egilir. Yasamakta gunlerin kendisinden ziyade ne barindirdigi; beyaz sayfalardaki bir avuc harfin, ölumu bilen daglar gibi gulumsedigi, isigin parcaladigi karanligi geri verdigi apacik görulur. Farkina varmadan Butun bunlarin, hatirasiz haftalarin, kalbimi fark etmelerinden korkmamin sebebi var. diyordum. Simdi bir seysin benim icin... Varsin. Fakat bocaliyordum. Gizlice dusundugum, fark edilmesinden korktugum hakikat sen miydin, yoksa ben, hatirasizligi, boslugu, en ucuz sekilde, sirtimdan korkakca, hicbir tesebbuste bulunmadan birdenbire atmak icin yine hayal mi kuruyordum. Dedim ya iste, bocaliyorum. Yeniden yasamaya baslamak kolay mi