Villa Rubein

Edmund Dawney gekk eftir ármúrnum við Botzen og sagði við Alois Harz: ¿Væri þér sama um að þekkja fjölskylduna í bleika húsinu, Villa Rubein?" Harz svaraði brosandi: ¿Kannski." ¿Komdu með mér seinnipartinn í dag." Þeir höfðu stoppað fyrir gömlu húsi með blindu, yfirgefnu útlit, sem stóð við sjálft sig á veggnum; Harz ýtti hurðinni upp. ¿Komdu inn, þú vilt ekki morgunmat ennþá. Ég ætla að mála ána í dag. " Hann hljóp upp beru breiðu stigann og Dawney fylgdi rólega með, þumalfingur hans krókur í handvegi vestis hans og höfðinu hent. Á háaloftinu sem fyllti alla efstu söguna hafði Harz dregið striga að glugganum. Hann var ungur maður í miðju hæð, ferköntuð, öxl, virkur, með hornrétt andlit, hátt kinnbein og sterkan, hvassan höku. Augu hans voru stingandi og stálblá, augabrúnirnar mjög sveigjanlegar, nefið langt og þunnt með hári brú; og dökka, óskipta hárið hans passaði honum eins og hettu. Fötin hans litu út eins og hann hafi aldrei hugsað um þá. Þetta herbergi, sem þjónaði fyrir vinnustofu, svefnherbergi og stofu, var ber og rykugt. Fyrir neðan gluggann hljóp áin í vorflóðinu niður dalinn, læk, úr bráðnu eiri. Harz forðaðist fyrir striganum eins og skylmingamaður að finna fjarlægð sína; Dawney tók sæti sitt í pakkpokanum. ¿Snjórinn hefur farið með áhlaupi í ár," dró hann saman. ¿Talferinn kemur brúnn niður, Eisack kemur niður blár; þeir streyma inn í Etsch og gera það grænt; dæmisaga um vorið fyrir þig, málari minn. " Harz blandaði litum sínum saman.