Uzaklarin Yankisi

Bir kus ötüyordu karanlikta. Ses, hangi yönden geliyor kestirmek zordu. Bir önemi de yoktu; sessizligin olusturdugu bosluklardan rahatlikla yayiliyor, hos bir yumusaklikla Ibrahimin kulagina ulasiyordu. Bir köpek havlamasi karisti bu melodik, kirilgan kus sesine. Köpek üc kere havladi, sustu. Kus öttü. Ay, gökyüzünde beyaz bir fener gibi yükseldi. Seslerden kendini aldi ve Saya bakti Ibrahim. Seklinden midir bilinmez, komsu cocugun kulaklarina taktigi meyveyi hatirladi. Dilini agzinda gezdirdi. Sanki biraz daha zorlasa tadini, yemeden bile hissedecekti. Kanimizi iste bu kirmizi yapiyor, demisti komsunun oglu. Ama demisti Ibrahim, SBen hic kiraz yemedim. Kanim yine de kirmizi. Köpek üc kere havladi, kus öttü. Kusun sesi daha uzaktan geliyordu artik. Bir tanesini de bana ver, tadina bakayim, deseydi, verirdi arkadasi. Dememisti. Silik, kaygan, görünüp hemen kaybolan bir istekle demis olmayi gecirdi icinden. Emine Batar, Uzaklarin Yankisinda cocuklugumuzun aslinda sadece bize ait olmadigini hatirlatiyor. Her bir anlatida genisleyen ve her bir anida tazelenen dogasiyla gecmisin derinliklerine davet ediyor okuyucuyu. Kan ve kiraz, kefen ve gelinlik, ölüm ve yasamin ic ice gectigi dünyada var olma mücadelesi veren Ibrahimin anilari, hem Ibrahime, hem yazara, hem de bize ait. Ya da belki de hicbirimize ait degil...