Umudun Pedagojisi Ezilenlerin Pedagojisini Yeniden Yasamak

Ezilenlerin Pedagojisi, Özgürlügün Pedagojisi ve Kültür Iscileri Olarak Ögretmenler gibi eserleriyle egitim yazinina damgasini vuran Paulo Freire, Umudun Pedagojisinde bir egitimci olarak kendi serüvenine ve basyapiti olarak kabul edilen Ezilenlerin Pedagojisinin yazilis sürecine odaklaniyor.Avukatlik meslegini birakip bir egitimci olmaya karar vermesiyle baslayan ve Brezilyanin icinden gectigi politik calkantilarla birlikte Sili ve Isvicre gibi ülkelerde bir göcmen olarak devam eden mesleki yasamini keskin gözlem gücü ve canli anekdotlarla okurla bulusturan Freire, Umudun Pedagojisinde bizi halk egitimi mücadelesinin yirminci yüzyildaki parlak basarilar ve aci yenilgilerle dolu tarihine götürüyor.Freire yer kendisiyle de söylestigi bu kitabinda, bir yandan Ezilenlerin Pedagojisi basta olmak üzere calismalarinin yarattigi tartismalara dönerek kendisine yöneltilen elestirileri yanitlama firsati bulurken, diger yandan da yine kendi deyisiyle Ezilenlerin Pedagojisini yeniden yasiyor.Ontolojik bir ihtiyac olarak umudun mücadele ve pratikle iliskisine yaptigi özel vurguyla Umudun Pedagojisi sadece Freireyi ve onun egitim anlayisini daha derinden kavramak isteyenler icin degil, daha esit ve özgür bir toplum mücadelesinin etik boyutlarinin ne denli tayin edici oldugunu fark edenler icin de vazgecilmez bir rehber niteligi tasiyor.