Üc Tarz-i Siyaset

Türk düsünce tarihinde XIX. Yüzyilin ikinci yarisindan itibaren Devlet-i Aliye-i Osmaniyede meydana gelen toplumsal, siyasal ve ekonomik cesitli degismeler ortaya cikmistir.Devletin bu zayiflama, dagilma ve yikilma tehdidi ile batiya muhtac duruma düsmesi karsisinda Türk aydini da düsünmeye ve bu karmasadan kurtulmak icin cikis yolu aramaya baslamistir. Aydinlarin buarayislarinin sonucunda bircok degisik fikirler ortaya atilmis ve bu sekilde devletin yikilisi engellenmek istenirken ayni zamanda devletin yeniden güclü kilinmasi ve hakim duruma getirilmek istenmesi aydinlarin temel endise kaynagi olmustur. Bu dönemde devletin gelecegine yönelik cesitli cözümarayislari da genel olarak Osmanlicilik, Islamcilik, Türkcülük, Baticilik ve Adem-i Merkeziyetcilik gibi fikirler etrafinda sekillenmistir.Bu cercevede o dönemdeki tartismalari en iyi yansitan calismalardan birisi belki de en önem arz edeni Yusuf Akcuranin Üc Tarz-i Siyaseti yani Osmanlicilik, Islamcilik ve Türkcülük terkibi olmustur. Akcura bu makalesi ile cagdaslarina göre Osmanli Devletinin icinde bulundugu olumsuz gidisati hem tespit etmis hem de kendine göre cesitli cözüm yollari sunarak üc akimi bir arada incelemistir. Türk fikir tarihine Üc Tarz-i Siyaset olarak gecen bu makale ile Akcura, öncelikli olarak bu akimlari tarihsel gelismeleri icerisinde ele almis, daha sonra da Osmanli Devleti acisindan faydali ve uygulanabilir olup olmadigini tartismistir.