Teo

Askla dogar Teo, mavinin yesille bulustugu, günesin dalgalarla öpüstügü bir sahil sehrinde. O dört yasindayken amansiz hastaliga tutuldugunda, anne babasi ve kiz kardesleri korkuya degil, esi az bulunur sevgi ve fedakarliga sarilirlar. Hepsinin gözbebegi olan Teo ise bir ömür sürecek acilarini, istirabini; icinde tasidigi olgun ruh araciligiyla bambaska bir boyuta, yasam askina ve sanata dönüstürür. Bedenen, ruhen yasadigi her duyguyu cizgilerde ve renklerde anlatir. Kimsenin bilmedigi diger hayatinin esintilerini nakseder resimlerinde.Umudu henüz kücücükken calinmis bir cocuk nasil olur da böylesine umutla yasayabilir Bir aile sona karsi nasil bu kadar büyük bir sevgiyle kavga verebilir Bu dünya yasami, tek yasamimiz midirBunlari anlatiyor Teo... Ve bizlerin, ruhu olan insanlar degil, insan bedeninde tecrübe kazanan ruhani yaratiklar oldugumuzu Ölüm degil, hep yeniden kavusma, yeniden bir kesfedis var yasamin ucunda.Ama biliyor musun, sana en yakin melegin kimdi Seni en cok kucaklayan, kollarina alip uyutan, sen agrilarindan siyrilip derin uykuya gidene kadar yaninda uzanip bekleyen, sen daldiginda da nefesini dinleyerek gecelerini uykusuz geciren... Annen...