Tembellik Hakki

Calismak, üretmek, daha cok calismak, daha cok üretmek... Erken kalkmak. Ise gitmek. Mesai yapmak. Ögle arasi vermek. Mesai yapmak. Emekli olmak. Para biriktirmek. Borclanmak. Borc ödemek. Calismak. Sonuna kadar calismak. Daha... Daha... Insanoglunun icat ettigi ve sonunda kendisini kaptirdigi döngü. Calis, üret, calismazsan ac kalirsin, üretmezsen toplumda yerin yok... Varsa bir büyük ideal calismaktir o anlayisi. Bugün dünya, her insanin durmaksizin üretmesini, calismasini istiyor. Neredeyse elden ayaktan düsünceye kadar calis-a-mayanlar, dislaniyor, caresiz birakiliyor. Calisma kutsaniyor. Diger yollar adeta lanetleniyor. Bu sistem, insanlarin yasamak, asgari ihtiyaclarini giderecek sekilde hayatini sürdürmesi icin mutlak calismak zorunda oldugu bir sistem. Aciklari, esitsizlik ve adaletsizlikleri olan bir düzen. Paul Lafargue, bütün bunlara baskaldiriyor. Tembellik hakki diye ironik bir sekilde isimlendirse de düsüncesini, asil derdi baska. Aylakligi önermiyor mesela. Insanin deger üretilebilecek zamandan mahrum birakilmasina karsi cikiyor. Özgürlesmeyi dert ediniyor. Bir türlü bitmek bilmeyen uzun mesai saatlerinin, sinirli sayidaki insani zenginlestirmekten baska bir sonuc dogurmadigini ve devasa bir insan kitlesinin bu carkin dislileri arasinda heba olup gittigini vurguluyor. Bu cetin ve vurucu kitap, kapitalist calisma düzeni karsisina dikilen düsünce aniti. Her satirinda modern zamanlarin öyküsü akiyor.