Tek Kisilik Ranza

Her sabahkinden daha yumusak tutuyordu kahve fincanini. Parmaklari ile kücük dokunuslari vardi. Tükenmisti milyonlarca kelime. Bitmisti isyan, kizginlik. Felsefi söylemler vardi artik yüreginde. Tek kendisinin söyledigi, tek kendisinin duydugu, yalniz kendisinin bildigi. Susmak... Susmak ne güzeldi.Saat... Dedi. Kadin basini salladi hafif. Tamam dedi. Birakti omuzlarini. Küskün cocuk gibi egdi basini. Kirik bir ses tonu ile; Bitti mi diye sordu. Sesi cikmadi adamin. Evet, manasinda basini salladi. Kadin alt dudagini isirdi.Anne, hani ben ölecektim Gözleri dolu dolu oldu Servet Beyin. Birakti kendini sonra. Süzüldü yaslar sicim gibi. Babaa Diyen ses ile irkildi. Toparladi kendini. Efendim pasam. Baba sen agliyor musun Yok Oglum. Niye aglayayim. Cam acik ya, toz kacti gözüme.Ölmüs olmaliydi ailesi. Yoksa on yedi yil. Koca on yedi yil gecmis, yasasa anne babasi bir kez kalkip gelmez miydi Öldü mü kaldi mi kizlari merak etmezler miydi Olsaydi kardesleri abla diye, kardes diye bir gün cikip gelmez miydi Yoktular kesin. Kesin bir kazada ölmüslerdi. Kendisine devlet sahip cikmisti.Durdurmadilar ogul. Iki sene gecti gecmedi Karadut Köyünden Mistik Cavusa verdiler beni. Mistik benden yedi sekiz yas büyüktü. Dört cocugu vardi. Avradi o senenin yazi ölmüs. Hali vakti iyiceydi. Gardasi Sülemen ile ayni evde yasardi. Sülemen iki yas büyüktü Mistiktan. O da evliydi. Iki de cocugu vardi. Anam bile bile baska köye vermisti beni. Amcalarimdan uzak olayim diye. Mistik eyi hostu. Allah var yormadi beni, üzmedi. Ardi ardina iki erkek evlat verdim Mistika. Biri Ahmet, öteki Süllü. Ama Sülemen