Soluk Soluga

Erken cöken gecenin agzinda duruyor Mart. Sokak lambalari solmus coktan. Aksama dogru öfkesi artan rüzgari bastiran yagmur, ana caddeden yükselen silah seslerini yutarak eski külhanlarin edasiyla gecip gidiyor sokaklardan. Merakli pencereler birbirine ne oldugunu sorarken, yakinlastikca incelip avaza dönüsen bir ugultu yükseliyor mahallenin üzerinde. Yoksa,Yoksa... Kimse inanmak istemiyor dilinin ucundaki örselenmis ihtimale. Buraya da savrulmus olamaz Sivasin külleri. Gecen aylarda, Sen Kizilbas misin lan diye tokatlanarak beyaz bir Renaulta bindirilen gencin cesedi üc gün sonra Kendisini asmistir raporuyla ailesine teslim edildiginde, yüzlerce kisi yaz sicaklarina benzeyen bir öfkeyle karakola yürümüslerdi. Serinkanliliklarini nicedir sogutma sistemi gibi kullanan kimi ihtiyarlar araya girip bu kini yatistirdiysalar da, o günden sonra iyimserligini yitirmis sigara dumanlariyla kapli kahvehanelerde bin yillik feodal gurur agacindan düsen erkeklerin beklestigi; temizlige gittikleri evlerden kovulan elleri kabarmis kadinlarin, cocuklarina beslenme cantasi hazirlayamadigi bu mahallede kulaktan kulaga fisildanan, olaylar biriktikce, adi bazen özlem bazen beddua ile birlikte en sik anilan sey ölüm sözcügüydü.