Satranc

Satranc... Bir kelime, iki hece, yedi harf, milyonlarca farkli kombinasyon, dizilim, olasilik, hesap, strateji, saldiri, savunma, sabir, öngörü, zeka dikkat... Zweigin bu eseri simdiye dek yazilmis en iyi satranc kitaplarindan biri olarak kabul edilirken, o, anlatim gücü ile bu oyun hakkinda ufacik bir fikri olmayan okuyucularin dahi aklini celmeyi basararak kalemindeki yetkinliginin bir baska zaferini daha yakalamistir.Kendi tecrübemden cok iyi biliyordum ki krallarin oyununun gizemli bir cekiciligi vardi. insanoglunun icat ettigi bütün oyunlarin en essiz olani, kendini rastlantinin her türlü zorlamasinin disinda tutabilirdi ve zafer taclanni yalnizca zihne, dahasi zihinsel yetinin belirli bir bicimine borcluydu. Ancak, daha satranca bir oyun dedigimiz anda, hakaret sayilacak bir sinirlamayla kabahat istemiyor muyuzBütün karsitliklarin yetkin bir birlesimi; sonsuz kadar eski, ama yine de ebediyen yeni; kurulusu mekanik ama yine de etkisi hayal gücünde; geometrik kati bir mekanla sinirli ve ayni zamanda kombinasyonlanyla sinirsiz; sürekli gelisen ama yine de duragan, sonunda hicbir seye götürmeyen bir düsünce, hicbir islemi olmayan bir matematik, temeli olmayan sanatsal bir mimari yapi ve bunlardan var olusu ve varligiyla tüm kitaplardan ve yapitlardan kanitlanmis bicimde daha kalici, bütün halklara ve zamanlara ait olan tek oyun ve kimse hangi tanrimn onu, can sikintisini gidermek, duyulan keskinlestirmek, ruhu dinlendirmek icin yeryüzüne getirdigini bilmiyor. Sonu ve basi neredeydi bu oyunun