Ruhum Kiyama Kalkti

Su siralar düsünmek ve kendimi dinlemek icin oldukca fazla vakit buluyorum. Kimi zaman Mevlananin yaklasan ölümünü bir dügün gecesine benzettigi geliyor hatirima. Dudaklarimda aciyla yogrulmus bir tebessüm beliriveriyor. Ölüm ve dügünün bir ahenk icinde yan yana bulunabilmesinin siradan bir yasama muvaffak olanlar icin ne denli tuhaf oldugunun farkindayim. Ancak ölümü kurtulus olarak görenlerin benimseyebilecegi türden tuhafliklardanÖyle ya da böylekendi eb-i Arsum geliyor iste Mevlananinkinden farki; beni heyecanlandiran kisminin sonsuz hayata atilan ilk adimdan cok su anki hayatimin, cektigim istirabimin ve kabuslarimin son bulacak olmasi. Ama o gün gelmeden önce kendime vazife edindigim son bir sey daha var. Orada olanlari anlatmaliyim... Evet, ulasabildigim, uzanabildigim herkese, hatta belki de tüm cihana anlatmaliyim. Üzerinde hayat buldugucihana neredeyse dilsiz kalan o topraklarda,bahtsiz gözlerimin sahit oldugu her kareyi, her ani, kelimesi kelimesine aktarmaliyim. Gülenin, Abusun, Elifin, Nazonun, Hati Ananin ya da Molla Mehmedin hikayesini, ana babalarin caresizliklerini, evlatlarin sahipsizliklerini, acligin ve Ermeni zulmünün pencesinde can veren insanlarin hikayesini anlatmaliyim.Ben Hariciye yüksek memuru Abdullah Halid Efendinin oglu Ahmet Ziya. Iste bu yüzden sivasi dökülmeye yüz tutmus odamda, titrek gaz lambasinin isiginda bu satirlari kaleme aliyorum. Kendi sonuma; yasanan acilari, yapilan zulümlerianlatabilmenin verdigi vicdani hazla varabilmek ümidiyle yaziyorum