Ruh-u Revan

Hayat...Nefes almak yasamak demek miydiPeki ya ölümInsan ölümü sadece soguk bir mezar tasina yatirildiginda mi hissederdiBelki.Ama ölüm, hayattayken yasadigin bütün acilarin büyük bir sanrisiydi teninde.Ve hayat, onca aciya ragmen yasadigini hissedebilmekti.Bir insan bogulurken nasil nefes alabilirdi kiIste Eylül bunun en büyük örnegiydi. Siginmak istedigi bütün limanlar, henüz o varamadan basina yikilmisti. Ögrendigi bütün gercekler bedeninde kan kokan izler birakmisti.Canindan cok sevdigi Özgür kalbinden terk etmisti onu, yanacagini bile bile o cehennemi cennet olarak görmekten asla vazgecmemisti. Bu cennet sadece Eylül icindi belki, Ama Eylülü bir cennet olarak gören Pamir de vardi hayatinda.Eylüle her dokunusunda caninin aciyacagini düsünen Pamir onu bu kadar masum severken, hayat ona da celme takmayi unutmamisti. Herkesin bir bedeli vardi, herkes can veriyordu icine düstügü bu yolun ucurumunda.Bütün sirlar kalbine bir ok gibi saplanirken, ayni zamanda güclü bir kadin olmak adina hayatla savasiyordu Eylül. Ona ölümün sadece toprak altinda olmadigini ve yasamin ise bazen ufak tebessümlere bile sigdigini kanitlarcasina savasiyordu Eylül. Kim bilir, belki de coktan kazanmistir.Ve kim bilir, belki de en basindan silahsizdi Eylül