Omon Ra

Uyandigim zaman Dünya görüs alanimin disinda kalmisti. Lomboz deliklerinden sadece optik camin bulandirdigi ulasilmaz yildizlar görünüyordu. Buz gibi soguk boslukta kücücük noktalar halinde parlayan, belki de coktan yok olmus ama isiklari hala her yöne ilerleyen ve birbirlerinden milyarlarca kilometre uzak olan yildizlarin arasinda desteksiz duran muazzam büyüklükte bir ates topu canlandi zihnimde. Haklarinda herhangi bir rastlanti ümidi birakmayacak sekilde önceden var olan mekanik kanunlara tabi korkunc ve anlasilmaz varliklarindan baska hicbir sey bilmedigimiz yildizlar arasinda devasa bir ates küresi Düsününce, biz insanlar birbirimizle bulusuyor, gülüsüyor, omuz omuza veriyor ve vedalasiyoruz sanki ancak bizim de bazen bilincimizin korkuyla baktigi, yükseklik ve alcakligin, dünün ve yarinin bulunmadigi, birbirimize kavusma ümidimizin kalmadigi ya da irademizi kullanarak kaderimizi degistirme imkanimizin olmadigi özel bir boyutta hareketsiz asili oldugumuzu anliyorum. Digerlerinin basina gelenleri bize ulasan aldatici pariltiya göre yorumluyoruz ve yasamimiz boyunca kaynagi coktan yok olmus olsa da, bize göre var olan bir isiltiya dogru yol aliyoruz. Ben de yasam boyu isci, köylü, asker ve yaratici aydin sinifin üzerinde yükselen bir yolda ilerledigimi düsünüyordum. Simdi ise isiltili bir karanligin icinde, görünmeyen kader ipleriyle bir yörüngeye asili duran gök cismi olmustum; bu ayni, bir demir yolunda dur durak bilmeden dönen trenin hapishane vagonunda oturmak gibi bir seydi.