Öfkenin Pedagojisi

Yirminci yüzyilin en önemli elestirel pedagoji kuramcilarindan ve filozoflarindan biri olan Brezilyali egitimci Paulo Freire, bir kez daha otorite ve kadercilik karsisinda sessiz kalmayi reddediyor.Ölümünden önce kaleme aldigi bu son eser, egitimin, kisinin benligini insasindaki rolünü politik-pedagojik baglamda ele alarak okuyucuya derinden ve dogrudan seslendigi Pedagojik Mektuplar dizisinden olusuyor.Dünyadaki rolümüzü kücümseyen mekanikci pratikleri ve neoliberal söylemleri öfke potasinda eriterek, sefaletin ve yoksullugun gelecegin kacinilmaz gercegi olduguna dair uyusturucu söylemlere karsi direniyor ve daha adil bir dünya yaratmanin yolunun bireyin sorumlulugundan gectigine deginiyor.Freirein, Brezilyanin haiz oldugu olgulardan yola cikarak elestirel bir dalgaya dönüsmesini umdugu fikirler, ne yazik ki, her caga uygun düsecek evrensel bir nitelik tasiyor.Ona oy veriyorum. Caliyor ama yapiyor., Favelada yasayanlar kendi sefaletlerinden sorumludur., Ben tek basima dünyayi kurtaramam. Degisimin imkansizligindan dem vuran bu söylemlere meydan okuyan Freire, yirmi birinci yüzyilin sonunda milyonlarca insanin issiz, ac ve basibos kalacagi gercegini önlemenin, bireyin kaderciligi ve özgürlügün bir hediye oldugu düsüncesini terk ederek, dünyaya müdahale etmesiyle mümkün olacagini savunuyor.Cok az kisi, insani ve duyarli bir kavrayisin, ayni zamanda da ferasetin sesi olan Paulo Freire ile karsilastirilabilir. Son eseri olan, Öfkenin Pedagojisiyle bize biraktigi mirasi genisletiyor ve zenginlestiriyor. Bir kez daha tesvik edici fikirler asilayarak, daha makul bir dünya yaratmak icin gerekli olan düsüncelere ve eylemlere kapi araliyor. Noam Chomsky