Kolaj

Önceden günes sarisi olan saclari, simdi siyahlar... Ona mutsuz kadinlar saclarini boyar, sen mutsuz musun diye sormak istiyorum, fakat cok gecmeden vazgeciyorum bundan. Belki de bugün ise gelmeden önce aglamisti. Elleriyle yüzünü saklamis, avuclarinin icine aglamisti. Belki de bugün her sey bitmisti onun icin. Kirmizi rujlu dudaklarina sikistirdigi sigarasini yakacak cakmaginin gazi ve koltugunda oturdugu masanin, biraz önce cekmecesinden cikarip sakagina siki sikiya dayayarak hic düsünmeden tetigini cektigi silahin mermisi bile belki... Belki de bugün aglamisti. Duraksiz, nefes nefese ve bir cocuk gibi hickira hickira belki... Belki ilk kez varliginin böylesine farkindaydi. Ve kahretsin Bu güzel degildi...Sonuc belliyken nedenin önemi var miydi, bilmiyorum. Onu anlamak, düsüncesinin her kivrimina dokunmak istiyordum. Kimse kendi hayatini yasamiyordu ve ölümlerimiz de buna dahildi. Bizden öncekilerin ögretileri üzerine kurulu olan dünyada, istikrardan baska sey almiyor ve yine istikrardan baska sey birakmiyorduk.Dolu bir silah gibiyizMermi namluya sürülmüsEmniyeti aciktaVe tetikte parmakPlanli bir intihar gibi...Ve mutlulugumuz elbise gibi sökükYalan haberler yazan gazeteler gibiyiz...Yanimdasin, yataktaSirtin bana dönükCiglik gibi dökülüyor sususundanTüm yenilgilerim.