Karlar Diyarinin Cocuklari

Yere düsüp dagilan tespih taneleri gibi dagildik. Kimi gurbet elini mesken tuttu; kimi de dogdugu topraga kök saldi. Rüzgarina kapildik hayatin, unuttuk dostu, arkadasi, yareni. Yillar gecip gitmis, bizden cok seyler alip götürmüstü. Biz de dogup büyüdügümüz o yerleri; terk etmistik istemeden Yeni hayatlar kurulmustu yillar icinde. Kimimiz baba, kimimiz anne; kimimiz dede, kimimiz nene olmustuk artik. Eskisi gibi durmuyor, eskisi gibi görmüyorduk .Dünyada olup bitene; gözlük caminin arkasindan bakiyorduk.Gün geldi birbirimizi bulduk. Sarildik hasretle, bir daha ayrilmayalim diye. Hepimiz birbirimizden alacakliydik artik. Ayni sofrada bulusmustuk. Ne de cok özlemisiz birbirimizi 40 yil sonra birbirimizi bulmusken, gecmise götürdü bizi mazimiz. Bir köy evinde toplanip, yanan tezek sobasinin etrafinda caylarimizi yudumlarken, bir yandan da anilarimizi konusuyorduk. Ne cok ani biriktirmisiz, ne cok acilarimiz olmus. Mutlulugumuz kisa zamanlara sikismis. O günlere dönmek artik imkansizYillar bir ucurtmanin kanadina takilip gitmisti. O günleri büyük bir özlemle aniyor olmamizin sebebi; iyi niyetli, saf ve tertemiz duygularla dolu olmamizdi.Biz cocuklugumuzu, bütün oyunlari, güzel seyleri, hatta acilari bile bölüserek yasamisiz.Iste bu kitap; böylesi güzel bir arkadasligin öyküleri aratmayacak güzellikte olan yasanmisliklarini anlatabilmek icin yazilmaliydi. Bazen dram, bazen kara mizah, bazen de bitmesini istemedigimiz, soluk soluga yasadigimiz anilar paylasilmaliydi. Biz hayati; kiyisinda yasayanlardaniz. Biz yoksulluga, aciya gülenleriz. Biz mutlulugu kardesce paylasanlardaniz. Biz karlar diyarinin cocuklariyiz.Muhlis Sutanrikulu