Kaldigimiz Yer

Ayni dili konusuyorduk; kelimeler yakin anlamlar tasiyordu birbirimize; ama ne oldugunu bilemedigim bir engel, bir engebe, asamadigimiz bir yabancilik seziyordum, cümlelerin birbirinebaglanmasini zorlastiran bir pütür... Aksan ya da vurgu farki degil, daha derin, kelimelerin, cümlelerin ruhuyla ilgili bir farkti galiba.Onun misafir dedikleri benim bildigim misafirlerden miydi mesela, emin olamiyordum. Ayip dedigi bildigim, sakladigim ayiplardan baskaydi mutlaka. Dar odalarda, ciliz isikta, kalin, tozlu sözlüklerdebodur kalmis kelimeler onun agzindan masal diyarlarinin genis, bitimsiz ufuklarini kusanarak cikiyordu.Behcet Celik, bireysel ve toplumsal hayatlarimizda takilip kaldigimiz yerleri, hesaplasip ötesine gecemedigimiz anlari hatirlatiyor.Üzerleri örtülmüs, izleri saklanmis gecmis kiyimlarin kusaklar sonra ne gibi engellere dönüserek bizi nasil tökezlettigine dair hikayeler anlatirken uzagimizda zannettigimiz, evlerden irak olmasiniistedigimiz acilardan gözlerimizi yumarak kurtulamayacagimizi fisildiyor. Kaldigimiz Yer, disaridan hicbir sey olmamis gibi görünürken iceride neler koptugunu; kisacik anlara düsen isiklarin,ormanlarin cagrisina kesilmis kulaklarin ve kalabalik sözlerin arasina sikismis suskunluklarin diliyle anlatan öyküler.