Henüz Vakit Varken

Usulca araladi kapiyi. Her sey biraktigi gibi duruyordu. Yatagi dantel islemeli örtülerle jilet gibi hazirlanmisti. Babasinin eczaneye giderken yol üstündeki oyuncakcinin vitrininde görüp aldigi porselen bebek tuvalet aynasinin önünde ona bakiyordu. Kitaplari calisma masasinin üzerinde kapaklari uzun zamandir acilmadigindan mahzun uzaniyorlardi. O cok sevdigi Marmara ve üzerindeki gemiler pencerenin bir ucundan elini uzatsa tutuverecekmis gibi oradaydilar. Cantasini yatagin üzerine birakip eldivenlerini cikardi. Kendini yataga biraktiginda tavandaki soluk izleri bile özledigini fark etti. Kendini güvende hissettigi yegane yer bu evdi. Ayaklandi. Gözü calisma masasinin üzerindeki sari saman kagitlara ilisti. Belki de hep yaptigi seyin vakti gelmisti. Kendiyle, Lioyla ve tüm olan bitenle hesaplasmasinin baska bir yolu yoktu. Sandalyeyi cekip ucuna ilisti. Kagitlardan birini alirken elinde keskin bir sizi hissetti. Saman kagidin üzerine bir damla kan düstü. Aciyla kivrildi dudaklari. Kanla baslayan bir sevda ancak kanla bitebilirdi, diye gecirdi aklindan. Satirlar elinin titrek hareketlerine karisti.