Halk Siiri Ve Divan Siirinin Müsterekleri

Ben Türk siirini gül-i ranaya benzetiyorum; yari sariyari kirmizi... Halk ve divan geleneginden beslendigi iciniki renkli. Rengini, kokusunu bizim havamiz, suyumuz vetopragimizdan alan, bizim besleyip büyüttügümüz birgül.Edebiyatimizi dogru anlayabilmek icin öncezihnimizdeki ikiligi kaldirmamiz gerektigine inaniyorum.Türk kültürü, tarihi ve sanati gibi edebiyati da bir bütün.Siir de bu bütünlük icinde gelisimini sürdürüyor. Farkliestetik cizgilere sahip olmakla birlikte, ortak bir kültürbirikimine yaslanan halk ve divan edebiyatlarimizinmüsterekleri tahmin ettigimizden cok daha fazla.Simdiye kadar israrla farkli taraflarina dikkatcekildiginden bu ikisinin birbirine zit ve tamamiyla farkliedebiyatlar oldugu sanilmis, arada ucurumlaryaratilmistir. Ben bunun böyle olmadigini örnekleriyleortaya koymaya calistim.Eski sehirlerimizin kendilerine özgü bir mimarisivardi. Safranbolu ve baska sehirlerde gördügümüz gibi.Bu sehirlerin, ayni zamanda siirde, musikide, giyimkusamda belli bir üslbu vardi. Tanpinar bu örnekleremahall klasik diyor. Bunlar, halk siirini divan siirinebaglayan zincirin halkalari gibi ara örneklerdir.Ben Türk Edebiyatini bir sehre benzetiyorum.Edebiyatin dönemleri ve farkli üslplari, sehrinsokaklari, caddeleri, meydanlari gibidir. Ayni anda hembunlari hem de sehrin tamamini göz önündebulundurmak gerekir.Türk Edebiyati kendi icinde bölümlenmeler icersede, yabanci bir edebiyatla karsilastiginda bu farkliliklarortadan kalkar ve bir bütün olarak görünür. Onudegerlendirirken farkliliklarini ve ortak yönlerini birarada degerlendirmelidir.