Günesin Cocuklari

Dört yil boyunca gerceklestirilen yolculuklarla Gezici Deneyler Projesinin gönüllüleriyle 62 yatili ilkögretim bölge okulu ve 15 köy okuluna gittik. ODTÜnün emektar Mavi Otobüsü tasidi bizi. Amac, köy cocuklarina Sizler de büyük kentlerdeki cocuklar gibi basarabilirsiniz, demekti. Yeter ki isteyin, calisin; biz tikandiginiz yerde arkanizda olacagiz, demekti; bilimsel meraki, yaratici düsünmeyi, hayal gücünü kamcilamakti. Büyük kentlerin tüketim cilginligina kapilmis cocuklariyla, cocuklugu bilmeden yoksullugun, acilarin sorunlariyla bogusan bu cocuklar ayni ülkede birbirlerinin varligindan habersiz yasiyorlardi. Aileleri kalabalikti, yoksuldu. Cocuklarin kimi tarlalarda, bahcelerde calisiyor, kimi hasta yasli anne-babasina bakiyor, eve gider gitmez mutfaga kosup yemek pisiriyor, koyun güdüyor, tezek topluyordu. Onlar, okulsuz köyleri, ögretmensizligi, kardan, cigdan kapali köy yollarini, selden, depremden yikilmis okullari, kitapsizligi, okula gelebilmis bir kiz ögrenci olmanin ayricaligini, yarinin belirsizligini biliyorlardi. O kadar yoksul, o kadar haklarindan, insanca yasam kosullarindan habersizdiler ki, bizim kulplar bulup elestirdigimiz, daha iyisini istedigimiz okullar, onlar icin cennetti. Büyük kentlerde nelere su gibi harcanan 250-300 milyon liralar, bu cocuklarin bir yillik yemek-giysi masraflarini rahatca karsilayabilirdi. Yolculugun ilk günlerinden beri beni derinden etkileyen köy cocuklarinin öyküsünün mutlaka yazilmasi gerektigine inanmistim. Günesin Cocuklari böyle bir kitap oldu.