Gün Dogarken

Karanlik sadece gökyüzüne ait degildi. Bazen duygularin dili olabiliyordu. Kalpse o dilin sekle büründügü bir kapti. Karanliklar kalpten yesermeye basladiginda dönüp görünmez harflerle yazilan o dili okumak gerekiyordu. Ela, kalbinde depresen karanliklara gün dogmasina izin verebilecek miydiYusuf olmak iffetin temsiliydi. Kuyularda baslayan okul, edebin alfabesini hecelemekti. Iffet ise sadece kadina hasredilen bir ahlak degildi. Iffet erkegin de üzerine giymesi gereken en güzel elbiseydi. Yusuf da öyle yapti. Nefsiyle imtihaninda erkeklere, Züleyhaya karsi Yusuf olmayi ögretti.Ellerine baktiginda hissettigi güc kalbinin derinliklerinden geliyordu. Kalbi ise Nemrutlarla yarisacak kadar cesurdu. Muratin burnundan giren sinek beynini degil, üzerine basip ciktigi tüm daglarini un ufak ediyordu. Arafta kalmak ise belki de en zoruydu. Bir yanin gece, bir yanin gündüz. Kübra gece ve gündüzün atesinde yanarken, ne ben olmayi bildi ne de o...Yasak meyveyi isirmak sadece agizda degil, tüm bedende zehre dönüsüyordu. Gönül panzehrini ararken, Yusufun aynasinda neler görebilecekti...Genclik hata yapmak icin ayrilmis bir lüks degildi. Erdem her yasta güzel, her yasta önemliydi. Meryem ve Emel, gece ve gündüzün dönüsümlü varliklarinda kendi temellerini insa ediyordu. Gün onlarin da üzerine dogarken herkes kendi evinin aydinligiyla bas basaydi.Toprak, mahzun, masum, kirilgan... Ates, dumanini üfürmek icin bakiyor... Kalbinde baslattigi kizgin ates kendi cisminden bile daha yakici... Toprakla ezeli bir gürese tutusurken bazen yendi, bazen yenildi.