Gülderen

Disarda bir firtina bir kiyamet kopuyordu gitsin. Rüzgar sokagin icinde dört dönüyordu. Aylardan Ocak ve kar taneleri bizim evin balkonun kenarinda birbirleriyle dans ediyorlardi. Balkonda donmasindan korktugu ciceklerini tek tek petegin kenarina özenle yerlestiren annem mirildanarak; Insan ancak yarasindan cicek acar dedi.Ben de gülümseyerek Biz hep dikenler icinde cicek acmayi zaten senden ögrenmedik mi dedim. Annem belki de tüm diger savasci kadinlar gibi zorluklarla mücadele etmekten kacinmazdi. Zaten bizi her düstügümüzde de o kaldirmadi miOn besinde evlenmisti. Bir sürü görümce, elti birlikte oturuluyor. O dönemler bir de yokluk yillarinda beni kucagina alivermisti. Ben cocuk, o cocuk tabi o zamanlar depresyona girdim falan diye bahane de yok.Bana kalk artik kitabina basla ne bekliyorsun dedi. Son zamanlarda hep bir kacis sebebim vardi zaten. Ya kirgindim ya yorgun. Yorgunum anne demeye ona utandim. Gerci anneler cocuklarinin bakisindan anlarlar ruh hallerini öyle degil miGönlüm yorgun, küle döndüm deseydim de gül olmaya cabala derdi biliyorum. Sicak, naif, merhametli kadindir benim annem. Keskin zekasi sayesinde coktan anlatmisti bana anlatmak istedigini...Gülderen; Gül bahcesi, gül toplayan, gülleri derleyen manasina gelmektedir. Eskiden gül toplayicisi kadinlar varmis.Tüm gün üstleri baslari gül kokan, elleri dikenlerden parcalanma pahasina topladiklari bu gülleri satip evine ekmek götüren kadinlar. Ben de istedim ki bu kitabi okuyan okurlarimin elinde gül kokusu kalsin...