Görünmez Basyapit

Göru¨nmez basyapit ulasilamaz bir idealdir; mutlak sanat hayalinin dahil edildigi ama asla gerceklestirilemeyecek bir sanat eseridir. Hans Belting, Balzactan ödu¨nc aldigi bu metaforu kullanarak basyapitin tarihini inceliyor ve 19. yu¨zyilin baslarindan bu yana statu¨su¨nu¨n ve anlaminin nasil yu¨celtilip asagilandigini arastiriyor.1800lerden önce sanat eserleri ya taklitciydi portre ve manzara ya da bir sey anlatirdi tarih resmi. Ancak Romantik modernitenin etkisi altinda, fiziksel nesne -örnegin boyanmis bir tuval ya da bir heykel- sanatcinin mutlak ya da nihai sanata, kisacasi imkansiza ulasma cabasinin bariz bir kaniti olarak göru¨lmeye basladi. Yorumlamadaki bu devrim, ilk kamusal sanat mu¨zelerinin kurulmasiyla ayni zamana denk gelmisti; bu mu¨zelerde klasik dönem ve Rönesans eserleri gercek basyapitlar olarak sunuluyordu, hicbir modern sanatcinin ulasmayi u¨mit edemeyecegi, zamani asan bir sanatti bu. Mona Lisa ve diger u¨nlu¨ tablolar, kurumsallasmaya baslayan bu basyapit ku¨ltu¨nu¨n yu¨ku¨nu¨ omuzlarinda hisseden sanatcilari mesgul edecekti.Raffaello, Vermeer, Delacroix, Cézanne, Picasso, Duchamp, Warhol ve daha bircok dev ismin yasamlariyla ve eserleriyle sahne aldigi Göru¨nmez Basyapit, alternatif bir sanat tarihi olarak okunmayi da hak ediyor.