Gökyüzünün Derisi

Haklarinda bir karara varamadigi kadinlarla ilgili tekrar düsünmek kacinilmazdi. Buydular, kadinlar istenmeyen cocuklar üreten bir dizi torbaydi onun icin. Onlari korumak gerekirdi, zavalliciklar öyle tahmin edilebilir mahlklardi ki. Kendi yaptigi gibi onlari cözmeye calismak tüm gizemlerini ortadan kaldirmak demekti. Torbalar. Hamileyken süt ile dolar, sonra iclerindeki kan ve neseyi bosaltirlardi. Zayiftilar. Carsaflarin ortasinda, sis karinlariyla kurtulus icin beklerlerdi. Uluslarasi saygin ödüllerin sahibi, sanatsal ve toplumsal bir cok girisimin öncülerinden Kizil Prenses Elena Poniatowskanin opus magnumu sayilabilecek Gökyüzünün Derisi, onun belki de tüm insanligi ictenlikle, üzüntüyle kucakladigi romani. Poniatowska, ayricalikli üslubuyla, yazarin yargisini kullanmadan toplumla, onun dönüstürdügü bireylerin yasamina, ufkuna bakiyor. Dislanan kiz cocuklari, adaletsiz gelir nedeniyle yoksullukla pencelesen aileler, egitimden mahrum cocuklar, patriarka zulmüne direnip nefes almaya calisan zeki kadinlar, bunlarin etrafinda hamaset, yolsuzluk ve tuhaf söylemlerle sismanlayan siyasetciler, en cok destegi yoksul toplumdan alan kurnaz din tüccarlari. Meksikada gecen bir büyüme romani diyebilecegimiz Gökyüzünün Derisinin merkezindeki Lorenzo de Tenanin zekasinin farkliliginin, bakisindaki cesitliligin zaman icerisinde bencillige, kibre, mizojiniye dönüsmesine taniklik ediyoruz. Umutla yola ciktigi gökbilimci olma, dünyayi degistirme hayallerinin Orta Amerika cölüne nasil saplandigina. Büyük yazar ünvanini, sorumluluklarini üzerinde gündelik kiyafet rahatliginda tasiyabilen Poniatowska, gercek hayatta oldugu gibi kurmaca anlayisinda da Llosa ve arkadasi Mrquezin arasinda, gülümsüyor. Llosa kadar düsünceli, Mrquez gibi saf.