Gidelim Buralardan Muhlis

Kimse bugune kadar bana gelip de seni ruyamda gordum demedi. Yani dusun onca omur tuketmisim. Onca kisiyle hukukum olmus ama kimse gelip de demedi. Baskasinin ruyasina girmedim hic. Yalandan bile olsa ona da raziydim ama biri gelip duymak istedigim o cumleyi soylemedi. Allah sanki yalnizligi herkese pay ettikten sonra kalanini oylece bana birakmis. Istasyonda herkesi ugurlayan, herkesin arkasindan el sallayan adamim ben. Onlar bavul alip gittiler de ozlemlerini tasiyan ben kaldim. Kalakaldim. Yetmedi. Kendi Fatihami okuyup duruyorum gecelerdir. Hep ayni ruyayi gorup duruyorum. Ruyamda mevsimler, gece gunduz degisse de ruya degismiyor. Muhlis ve Nurgul iki yapayalniz. Gidelim buralardan, dedi Nurgul. Sevdigini dogrudan soylese anca bu kadar olurdu, nefes almayi unuttu Muhlis. Cay fokurtularindan, dedikodulardan, duvardaki Sahmeran tablosundan, islemeli dantellerden, serden beladan, kapanmayan veresiye defterinden, tovbesi olmayan veballerden, kara bulutlardan uzaklara gidebilecekler miydi Kopekler ve yagmurdan baska kimseyi sahit etmeden... Ali Ipek, hepimizin asina oldugu kacip gitme istegini, birakip da gidememe ikilemini, yersiz yurtsuzluk hissini otantik uslubuyla anlatiyor. Gidelim Buralardan Muhlis, tasra ruhuyla daralmis bir ask hikayesi, yari masalsi, sasirtici bir kara-novella.