Eflatun Koza

Kahvaltidan sonra Ecenin dolabini actim. Keskin bir naftalin kokusu burnuma doldu. Annem yeni naftalin paketleri asmis olmaliydi. Sanirim o kokunun etkisiyle Ecenin bu zamana ait biri, benim kardesim degil de cok cok eskiden yasamis ve ölmüs yasli bir akrabam oldugu fikrine kapildim. Böyle düsününce birden uzaklasiverdim ondan. Eti etimden koptu sanki, hafifledim. Kirmizi bir kazak, siyah bir kot ve onun giymeye kiyamadigi süet botlarini aldim dolaptan. Annem hic istemez ona ait seyleri giymemi. Eceyi hatirlatiyormusum ona. Her öyle dediginde, Iyi ya, belki beni o sanip daha cok seversin diye lafi oturtmak gelir icimden ama diyemem tabii. Düsündüklerini söyleyebilenlerden olmadim, o asamaya hic gelemedim. Aklimdan gecenleri eleme dönüstürebiliyorum ancak. Cahidenin romanlarinda hic kimseye güvenmeye gelmez. Hic kimseyle özdeslik kurmaya gelmez. Usul usul, dikkatsiz bir okumayla kacirabileceginiz ayrintilarla bir örümcek agi gibi üstünüze gerilen muamma hic ummadiginiz bir yerde ve zamanda patlayabilir. O da sizi roman boyu kandirmis cikabilir. Onun dünyasinin büyüsü de budur zaten. Evet, bütün iyi romancilar gibi Cahide de sunu bilir En yalin anlatimiyla, hicbir sey göründügü gibi degildir. -YILDIRIM TÜRKER