Bizans Karsisinda Türkler

13. yüzyilin sonlarina gelindiginde Bizans Imparatorlugu, hem Anadoluda hem Balkanlarda derin bir cözülme sürecine girmisti. Latin istilasinin ardindan toparlanamayan imparatorluk, siyas birlikten yoksun, zayif bir idar yapiya sahipti. Taht kavgalari, ekonomik cöküntü ve eyaletlerde güc kazanan yerel tekfurlar, merkez otoritenin etkisini neredeyse tamamen ortadan kaldirmisti. Vergi sistemi islemez hale gelirken köylü nüfusun büyük kismi topraklarini terk etmis, bu da Bizansi hem asker hem ekonomik acidan savunmasiz birakmisti. Bu ortamda, Anadoludaki Selcuklu otoritesinin de zayiflamasiyla cesitli Türk beylikleri bagimsizlik kazandi. Bu beylikler arasinda Bizans sinirinda kurulan Osmanli Beyligi kisa sürede öne cikti. Osman Gazinin önderliginde Sögüt ve Domanic cevresine yerlesen Türkmen topluluklari, Bizansin bati uclarindaki zayif savunma hatlarindan yararlanarak bölgeye hem yerlesik hem asker bir karakter kazandirdilar. Baslangicta Bizans tekfurlariyla kurulan yerel ittifaklar, evlilik baglari ve ticari iliskiler gecici bir denge yaratsa da, Bizansin merkez otoritesinin cöküsü bu iliskilerin yerini kisa sürede catismalara birakti. 14. yüzyilin ilk yarisinda Osmanlilar, önce Yenisehir ve Bileciki, ardindan Bursa ve Izniki ele gecirerek kalici bir devlet düzeni kurdular. Bu fetihler yalnizca toprak genislemesi degil, ayni zamanda yeni bir siyas kimligin dogusu anlamina geliyordu. Osmanlilar, Bizanstan devraldiklari idar gelenekleri Türk-Islam anlayisiyla birlestirerek istikrarli bir yönetim modeli gelistirdiler. Anadoludaki bu yapilanma, kisa sürede Balkanlara tasindi; 1354te Gelibolunun alinmasiyla Osmanlilar Avrupa yakasinda kalici bir varlik göstermeye basladi. Böylece, 13. ve 14. yüzyillar, Bizansin cözülüsüyle Osmanlinin yükselisinin kesistigi bir dönemi temsil etti. Türklerin Bizans topraklarinda kalici olarak yerlesmeleri, hem siyas hem kültürel bakimdan yeni bir cagin baslangicini olusturdu ve Anadolu ile Balkanlarin kaderini kökten degistirdi.