Ataerkil

Evren, akil disi bir zekanin kurgusudur, tesadüften bahsedilemez. Yasam ise olasiliklar üzerine kuruludur, secimlerle bicimlendiginden yine tesadüften bahsedilemez. Bununla beraber olasiliklar kendi boyutunun bir üstünden müdahalelerle degisiklige ugrar. Bu yüzden tesadüf zannedilenler de tesadüf degildir, nedenleri vardir. Tipki sizin bu kitabi okuyacak olmaniz gibiBak kuzu... Hayat oyunlar silsilesidir, buna yasam deniyor. Dünya Gezegeni de, oyun sergilenen pek cok sahneden yalnizca birisi. Sakin unutma ve aklinin kösesine yaz; bu sahne ayni zamanda iyiligin ve kötülügün savastigi bir arena, güzelligin ve cirkinligin sergilendigi bir podyum, acinin ve tatlinin paylasildigi bir sofra ve en önemlisi pozitifle negatifin muazzam uyumuyla ortaya cikmis bir denklemdir. Bununla beraber insanin yasami algilama bicimi, bir labirentin icinde bulunmaktan farksizdir. Koridorlarda dolasan, labirentin yalnizca üc boyutunu görebilir. Oysa bu dar koridorlara sikismis beden bir de yukarilardan bakilabilecegini bilse labirentin tamamini görecek, yolunu sececek, hatta cikisa nasil ulasabildigini fark edecek ve en önemlisi hangi oyunlarin sergilendigini anlayabilecek ama heyhat Görebildikleri yalnizca duvarlar ve birkac metre önündeki koridorlar. Ne tarafa dönse sinir Sinirli olan bir sey daha var; evrensel isik. Dar koridorlara bu isik cogu zaman giremiyor cünkü isik yukarilarda... Isik sevgidir, isigin olmadigi ya da az oldugu yerler kapkaranliktir yani sevgisizdir... Insanlar bir gün beden denen zirhtan kurtulup evrenin sonsuzluguna karistiklarinda, yani LABIRENTTEN CIKTIKLARINDA, saf sevgi tasiyan isiga kavusacaklar.