Anneler

Jacqueline Rose giris niteligindeki bu eserde Bati kültüründe anneligi irdeliyor. Miras aldigim bedensel veya zihinsel her tür derdin, hatta miras aldigim hemen her seyin annemden geldigini varsaymistim, diyen yazar, annelerin kisisel ve politik tüm basarisizliklarin sorumlusu tutulduguna dikkat cekiyor. Rose edebiyattan, haberlerden ve gecmisten günümüze yasam öykülerinden destek alarak Antik Yunana dönüyor, daha sonra 1950lerin feminizmini selamlayarak günümüzde Elena Ferrantenin annelerinde duruyor. Annelere mal edilen imkansizligin agir yükünün boyutlarini inceliyor Mülteci anneler suclu ilan edilir, fakir anneler bencildir; savasin sembolü yas tutan annedir, ama savasi protesto eden annelerin sesi kisilir; anneler tüm benliklerini cocuklarina adamalidir ancak bedenen veya ruhen bundan cok fazla keyif almamali ya da kamusal alanda sevgi taskinliklari göstermemelidir. Rose cevremizi saran sistematik adaletsizlikten kacmak icin anneleri nasil günah kecisi ilan ettigimizi, tüm umut ve arzularimizi onlara yükleyip, ayni zamanda tüm hayal kirikliklarimiz ve basarisizliklarimizdan da nasil onlari sorumlu tuttugumuzu ve yine bunlari düzeltme görevini nasil onlardan bekledigimizi gösteriyor.