Acik Sehir

Yilin en iyi romani, hayal meyal ve kivrimli, W. G. Sebaldin en iyi romanlari gibi... Alain de BottonVe iste gecen sonbahar aksam yürüyüslerine basladigimda, Morningside Heightsin sehirde dolasmak icin iyi bir baslangic noktasi oldugunu kesfettim...Kalabalik sokaklardan gecmek demek gün icinde görmeye alisik oldugumdan daha fazla, yüzlerce, hatta binlerce daha fazla insan görmem demekti, fakat bu sayisiz yüzün biraktigi etki, hissettigim yalnizligi dindirmek söyle dursun, daha da artiriyordu... Bu yürüyüsler bir ihtiyaci karsiliyordu Is yerimde siki sikiya denetim altina alinmis zihinsel ortamdan bir kurtulusu ifade ediyordu, bunun bir terapi oldugunu kesfettigimde normal bir seye dönüstüler ve yürümeye baslamadan önceki yasamin nasil oldugunu unuttum.Is, bir mükemmeliyet ve yeterlik rejimiydi ve bunlarin ikisinde de ne dogaclamaya ne de hatalari mazur görmeye yer vardi. Arastirma projem ne kadar ilginc olsa da yaslilarda duygulanim bozukluklari üzerine klinik bir arastirma sürdürüyordum ayrinti düzeyindeki talepkarligi o zamana dek yaptigim hicbir seyle boy ölcüsemeyecek karmasikliktaydi. Sokaklar tüm bunlarla hos bir tezat teskil ediyordu.Nereden sola dönecegim, terk edilmis bir binanin önünde düsüncelerime gömülü bir halde daha ne kadar kalacagim, günesin New Jersey üzerinde batisini mi seyredecegim yoksa Dogu Yakasinin Queense bakan tarafinda gölgelerin icinde mi ilerleyecegim gibi kararlarin hicbirinin önemi yoktu ve tam da bu nedenle özgürlük hissi veriyordu...